Podróżowałyśmy długo, krętymi drogami o horyzoncie zawieszonym daleko, że ledwie wzrok tam dosięgał. Nieobce nam były leśne ścieżki, pulsujące ciszą źródła, księżycowe noce i śpiew świerszczy. Gubiłyśmy się wśród szelestu traw, wspinałyśmy na oddychające mgłą szczyty. Liczyłyśmy fale oceanu. Zbierałyśmy opowieści, symbole zapamiętane w korze i kamieniu. Z tych drobin utkałyśmy nowe dialekty, pieśni i dźwięki. 

UMAI to muzyka z perspektywy świata po świecie, odległej (lub nieodległej) przyszłości. Przyszłości potencjalnej, gdzie społeczności wytwarzają nową etniczność, a plemiona powstają jako efekt ideologicznego wyboru niewynikającego z urodzenia czy pochodzenia. Tradycje przenikają się i tworzą nowe jakości na fundamentach odwiecznie istniejących archetypów. Nowe języki i melodie niosą w sobie echo starych kultur. Do głosu dochodzi stara przewodniczka - natura.

Naszą opowieść tkamy poprzez organiczne połączenie obrazu (filmu) z muzyką graną na żywo i elementami ruchu scenicznego. „dwa księżyce” - tytuł naszego nadchodzącego albumu - to oś wokół której konstruują się wątki muzyczne, fabularne i wizualne - dwoistość natury, symetria, obcość i swojskość nowego/starego świata. Całość zamyka się w 13 pieśniach - tyle ile jest pełni księżyca.

Inspirowałyśmy się dźwiękami przyrody, technikami wokalnymi z różnych tradycji, mitologią i starymi bajkami. W naszej pracy towarzyszyła nam książka Ursuli K. Le Guin „Wracać wciąż do domu” - fikcyjna, antropologiczna monografia plemienia nieistniejącego, ale mogącego istnieć w przyszłości.